EWANGELIA Z V NIEDZIELI WIELKANOCNEJ, ROK C

Przykazanie nowe daję wam

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Oto słowo Pańskie

J 13, 31-33a. 34-35

KOMENTARZ DO EWANGELII

Liturgia V Niedzieli Wielkanocnej przekazuje istotne treści dotyczące Kościoła jako wspólnoty wiary, która zrodziła się z otwarcia uczniów Pańskich na tajemnicę Jego zmartwychwstania i życia. W modlitwie dnia mowa jest o Boskim akcie ustanowienia, wręcz uczynienia wspólnoty wierzących na bazie posłannictwa Zbawiciela. Dla tworzących ją przybranych dzieci Bożych Matka Kościół prosi o dar prawdziwej wolności i wieczne dziedzictwo. Pierwsze czytanie odnosi nas do historycznej genezy Kościoła, drugie kreśli wizję jego spełnienia, a w Ewangelii Jezus przekazuje zasadnicze pouczenia na temat wzrostu i rozwoju konkretnej wspólnoty.

Z relacji o powrocie św. Pawła i jego pomocników z pierwszej wyprawy misyjnej wynika, że podstawy zaistnienia i rozwoju lokalnych wspólnot Kościoła stanowią: wiara Apostołów i członków, ustanowienie starszych i Boża łaskawość, Boże wsparcie. Szczególnie wymowne jest stwierdzenie: „w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. […] Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary”. Tekst wskazuje również na doniosłą rolę składania sobie nawzajem świadectwa o dokonanych wielkich dziełach Boga. W ten sposób Kościół uświadamia sobie od samego początku, że o jego wzroście decyduje nie ludzka, lecz Boża aktywność.

Fragment wyjęty z księgi Apokalipsy przekazuje myśl o ostatecznym zwycięstwie Kościoła. Mowa jest o rzeczywistościach, które to zwycięstwo zrodzi: o nowym niebie i nowej ziemi, o Mieście Świętym, o Jeruzalem Nowym, tzn. o rzeczywistościach, które zstąpią z nieba, od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. Będzie to „przybytek Boga z ludźmi”. Wówczas Bóg zamieszka wraz z ludźmi i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Objawi się i utrwali na wieki świat bez śmierci. Tymczasem na razie, na obecnym etapie ziemskiej pielgrzymki – podpowiada Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy – Kościół przeżywa swego rodzaju czas rozłąki ze swym Oblubieńcem. Chodzi o okres próby, ale nie samotności; o czas tęsknoty za pełnią życia. Droga ku spełnieniu wiedzie przez kształtowanie żywej więzi z Jezusem, domaga się osobowej komunii z Nim w wierze i miłości, poprzez miłość wzajemną Jego uczniów. Kreśli ją Jezus zupełnie jednoznacznie: „Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi”.

Oto program na całe życie: starać się żyć jak Jezus, starać się kochać, jak On! Dlatego Kościół prosi Boga na zakończenie liturgii, w modlitwie po Komunii: spraw, aby cały lud Twój porzucił dawne nałogi i prowadził nowe życie..

bp Andrzej Czaja