EWANGELIA Z UROCZYSTOŚCI ŚW. APOSTOŁÓW PIOTRA I PAWŁA, ROK C

Ty jesteś Piotr i tobie dam klucze królestwa niebieskiego

Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza

Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: «Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?».
A oni odpowiedzieli: «Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków».
Jezus zapytał ich: «A wy za kogo Mnie uważacie?».
Odpowiedział Szymon Piotr: «Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego».
Na to Jezus mu rzekł: «Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego: cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie».

Oto słowo Pańskie.

Mt 16, 13-19

KOMENTARZ

Przyjąć Jezusa

Gościnność jest cechą większości ludów Wschodu, dlatego reakcja uczniów jest w pewnym sensie zrozumiała. Oni chcą zniszczyć grzeszników wraz z ich grzechem. Natomiast Jezus przynosi inną odpowiedź na grzech. Jest nim powołanie do wspólnoty uczniów, gdzie każdy jest konfrontowany z korzeniami grzechu, które są w jego sercu. Trzy radykalne przykłady są dla nas nauką, że na wezwanie Jezusa nie możemy opowiedzieć połowicznie. Tylko ten jest Jego uczniem, kto całkowicie poświęca się Jego dziełu.

Pozwól mi, Panie, poznać głębiny mego serca, abym dostrzegając korzenie grzechu, mógł się ich wyrzec i kroczyć za Tobą jako Twój uczeń.

Rozważanie zaczerpnięte z Ewangelia 2025, ks. Maciej Warowny, Edycja Świętego Pawła

Z nauczania pasterzy diecezji opolskiej

Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 135.

Przyjęcie sakramentu małżeństwa sprawia, że wspólnota mężczyzny i niewiasty staje się zarazem wspólnotą z Bogiem, analogicznie jak Chrystusowy Kościół staje się wspólnotą wzajemnego przenikania się w niej tego, co Boskie, i tego, co ludzkie. Bł. Jan Paweł II mówi o tym bardzo wyraźnie w swoim przemówieniu do Roty Rzymskiej:

(…) zgoda małżeńska jest aktem eklezjalnym. Ustanawia ona Kościół domowy i inicjuje rzeczywistość sakramentalną, w której jednoczą się dwa elementy: duchowy, polegający na wspólnocie życia w wierze, nadziei i miłości, i społeczny, polegający na zorganizowanej społeczności, uhierarchizowanej, żywej komórce społeczności ludzkiej, podniesionej do godności wielkiej tajemnicy Kościoła Chrystusa, w której to rzeczywistości Kościół zakorzenia się jako Kościół domowy. W ten sposób w rodzinie osadzonej na sakramencie małżeństwa, należy odkryć pewną analogię całego Kościoła z tajemnicą Słowa Wcielonego, gdzie w jednej i tej samej rzeczywistości jednoczy się to, co boskie z tym, co ludzkie. Kościół ziemski posiadający dobra niebieskie, społeczność hierarchicznie zorganizowana i Ciało Mistyczne Chrystusa[1].

Rodzina chrześcijańska zasługuje również na miano „Kościoła domowego”, ponieważ w niej urzeczywistniają się różne elementy życia i działalności Kościoła Chrystusowego. Zdaniem bł. Jana Pawła II, istnieją też „(…) wielorakie i mocne więzy wzajemnie łączące Kościół i rodzinę chrześcijańską, tworzące w niej niejako «Kościół w miniaturze» i sprawiające, że jest ona swego rodzaju żywym odbiciem i historycznym ukazaniem tajemnicy Kościoła” (FC 49).

[1] 1 Tłum. polskie K. Klauza, „Acta Apostolicae Sedis” 74(1982) nr 4, s. 451.

bp Andrzej Czaja

Tu możesz posłuchać piosenki religijne: